«Μου ‘σπασες τη μύτη»: Μια σπουδαία ιστορία αληθινής φιλίας και ανθρωπιάς!

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν μια ξυλομπογιά που την έλεγαν «Για». Το καλό με αυτή τη ξυλομπογιά ήταν ότι βοηθούσε όλα τα παιδιά να ζωγραφίσουν ό,τι αγαπούσαν, στο χαρτί. Το κακό ήταν πως όταν οι άλλες ξυλομπογιές της έλεγαν «Για», δεν ήξερε αν τη χαιρετούσαν ή τη φώναζαν με τ’ όνομά της. photo giotto mega_zpsiyiu3u5y.png. Η ξυλομπογιά μας ήταν η πιο δραστήρια απ’ όλες.

Ζωγράφιζε όλη μέρα και στο τέλος, στέκονταν περήφανη στο κουβαδάκι του σχολείου, παρέα με τις άλλες ξυλομπογιές, τους μαρκαδόρους και τις νερομπογιές. Τα παιδιά τη προτιμούσαν γιατί ενώ είχε ένα μόνο χρώμα, μπορούσε να ανακατευτεί με πολλά και να δώσει πολλά χρώματα σε κάθε ζωγραφιά. Όμως η «Για» ήταν η αγαπημένη και των δασκάλων γιατί η μύτη της δεν έσπαγε ποτέ παρά μόνο μίκραινε. Και όταν μίκραινε, την έξυναν και της την έκαναν το ίδιο μυτερή για να μπορεί να ζωγραφίζει ξανά, το ίδιο ζωντανά. Όλα κυλούσαν όμορφα στο σχολείο, ώσπου μια μέρα η μύτη της ξυλομπογιάς μας…έσπασε. Κι επειδή δασκάλα και παιδιά, βιάζονταν να φτιάξουν τις ζωγραφιές τους, την έβαλαν στην άκρη, κι έπιασαν άλλες ξυλομπογιές με την υπόσχεση να φτιάξουν τη μύτη της, στο τέλος του μαθήματος. Το μάθημα όμως τέλειωσε αλλά…τίποτα. Άρχισε το διάλειμμα, ήρθαν κι άλλα μαθήματα, αλλά και πάλι τίποτα. Η «Για» έμενε σε μια άκρη με σπασμένη μύτη. Προς το τέλος της μέρας, η δασκάλα την είδε, την έβαλε απλά στο κουβαδάκι με τις υπόλοιπες ξυλομπογιές και φεύγοντας απ’ το σχολείο είπε στον εαυτό της «Θα τη φτιάξουμε αύριο». Το αύριο όμως έγινε μεθαύριο και παραμεθαύριο και τελικά αυτή η μύτη δεν φτιάχτηκε ποτέ. photo LY5234-1000x1000_zps7vxlnrit.jpgΠέρασαν εβδομάδες, μήνες, αλλά κανείς δεν έδινε σημασία στη ξυλομπογιά μας. Ήταν εκεί στο κουβαδάκι μαζί με τα υπόλοιπα χρώματα αλλά όταν ήταν να ζωγραφίσουν, τα παιδιά έπαιρναν μαρκαδόρους, κηρομπογιές, άλλες ξυλομπογιές και ό,τι ήθελαν, εκτός από εκείνη, που δεν τη χρησιμοποιούσε πια κανείς. Σαν να μην την είχαν ανάγκη πια. Σαν να την έβλεπαν ελαττωματική με τη σπασμένη μύτη ενώ κανείς δεν είχε μπει στο κόπο να τη φτιάξει. Η ξυλομπογιά, μαράζωνε. Κάπου προς την Άνοιξη, η δασκάλα αποφάσισε να φέρει καινούρια υλικά στη τάξη. Έτσι με τα χρήματα που μαζεύτηκαν από τους γονείς, έφερε ένα δεύτερο κουβαδάκι με νέους μαρκαδόρους και ξυλομπογιές. Σ’ αυτό το νέο κουβαδάκι, υπήρχε ένας μαρκαδόρος που τον έλεγαν Giotto. Ο Giotto ήταν πολύ πιστός φίλος. Του άρεσε να βοηθάει και να σώζει τους φίλους του. Έτσι δίκαιος που ήταν, δεν μπορούσε να μην προσέξει τη ξυλομπογιά μας που στενοχωριόταν κι έστεκε όρθια με τη σπασμένη μύτη. photo giotto markadoroi_zpsif8zmisj.png-Γεια, είμαι ο Giotto! της είπε χαρούμενος. -Με χαιρετάς ή φωνάζεις το όνομά μου; τον ρώτησε η ξυλομπογιά που την έλεγαν «Για». -Σε χαιρετάω, της είπε έκπληκτος και συνέχισε. Γιατί είσαι στενοχωρημένη; -Από τότε που έσπασε η μύτη μου, δεν με θέλουν πια και δεν με βάζουν να κάνω τις ζωγραφιές τους. Νιώθω τόσο μόνη! είπε με παράπονο η ξυλομπογιά. -Μην ανησυχείς, εγώ είμαι εδώ! είπε ο Giotto. Μόλις τέλειωσε το μάθημα και τα παιδιά με τη δασκάλα, έφυγαν, ο Giotto στρώθηκε στη δουλειά. Πήρε τη ξυλομπογιά μας, έφερε το βαλιτσάκι με τα εργαλεία του και με μια μαγική κόλλα, κόλλησε ξανά της μύτη της. photo giotto kappaomicronlambdaalpha gliter_zpste2qvlvr.png Γερά δυνατά αλλά και…λαμπερά, γιατί η κόλλα αυτή είχε glitter και στόλιζε ότι έβρισκε στο πέρασμά της. Η ξυλομπογιά μας όχι μόνο είχε μια ολοκαίνουρια μύτη αλλά έλαμπε και ολόκληρη. Την επόμενη μέρα, έγινε το θαύμα. Μόλις η δασκάλα έβαλε το κουβαδάκι με τα χρώματα στο τραπέζι, ένα παιδικό χεράκι άρπαξε πρώτο-πρώτο τη ξυλομπογιά μας και ξεκίνησε να ζωγραφίζει. Η ξυλομπογιά μας, βρήκε πάλι τους ρυθμούς της και τη δύναμή της και όλα αυτά χάρις στον Giotto, στην ανθρωπιά του και στη δύναμη της αληθινής φιλίας. Γιατί οι αληθινοί άνθρωποι κι οι φίλοι αγκαλιάζουν τους αδύναμους, τους βάζουν στις παρέες τους, φτιάχνουν μαζί τα χρώματά τους και που και που κολλάνε τις σπασμένες μύτες τους. Γιατί η καλή ξυλομπογιά, δεν πετιέται στον κουβά!